In vele kleuren en tonen, van donker naar licht, van ferm tot zacht, prikkelt Froukje Giltay de geest met haar poëzie in de bundel Grondtonen, oogst van een leven. In wat men ‘klare taal’ zou kunnen noemen, schrijft zij over de muziek die de ziel verzadigt en over de natuur in al haar wijsheid. De onmacht over het leed in de wereld ontbreekt niet. 
Met het rood van aardbeien, bitter door verdriet, en van glanzende morellen, afgezet tegen het late licht, schildert Giltay afscheid en genezing en alle tonen daar tussenin. Een witte jas roept sterven op en vuur, het bloempje van de witte klaverzuring lente en dankbaarheid.
Verdriet en vervreemding - van zichzelf en van de wereld - transformeren tenslotte in verbinding en verwondering; grondtonen van het bestaan.

Beoordeel